Φράουλα
Το κοινό κυπαρίσσι είναι (Cupressus sempervirens, Cupressaceae), μαζί με το πεύκο, είναι τα πιο δημοφιλή αειθαλή κωνοφόρα δέντρα της Μεσογείου. Στην Κέρκυρα αυτοφύεται και έχει δημιουργήσει φυσικά δάση, τους κυπαρισσώνες. Ο συνδυασμός του με την ελιά, έχει σαν αποτέλεσμα μοναδικές χρωματικές συνθέσεις που έχουν απεικονιστεί από ζωγράφους, φωτογράφους και ποιητές.
Η δημοτικότητα του φυτού οφείλεται τόσο στην εντυπωσιακή μορφή του όσο και στην πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής του. Απολιθώματα κυπαρισσιών έχουν βρεθεί σε πολλές περιοχές και μαρτυρούν την παρουσία του φυτού χιλιάδες χρόνια πριν.
Το κυπαρίσσι είναι μεγάλο και μακρόβιο δέντρο της οικογένειας των κωνοφόρων. Το γένος του περιλαμβάνει 12 είδη, από τα οποία στον τόπο μας διακρίνεται μόνο ένα είδος, το είδος κυπάρισσος αειθαλές και το οποίο διακρίνεται σε δύο ποικιλίες το οριζοντιόκλαδο και το ορθόκλαδο ή αλλιώς πυραμιδοειδές. Το ξύλο του κυπαρισσιού έχει αρωματική οσμή, είναι εύκαμπτο, έχει μεγάλη διάρκεια και μεγάλη αντοχή σε προσβολές από έντομα. Για το λόγο αυτό στην αρχαιότητα χρησιμοποιείτο στη ναυπηγική, στην κατασκευή οικοδομημάτων, ενώ μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται στη ξυλουργική.
Το ξύλο του κυπαρισσιού από την αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις καθώς είναι ιδανικό για δομικές κατασκευές και κατασκευές υπαίθρου. Από κυπαρίσσι κατασκευάζονταν ο σκελετός όλων των κτιρίων της Μινωικής εποχής, όπως τα ανάκτορα της Κνωσού. Οι στόλοι της Αιγύπτου, και των Φοινίκων είχαν ναυπηγηθεί από ξυλεία κρητικού κυπαρισσιού. Η κιβωτός του Νώε, όπως αναφέρεται στη Βίβλο, ήταν επίσης κατασκευασμένη από κυπαρίσσι του όρους Σιών. Ακόμη και τα κείμενα των νόμων του Σόλωνα ήταν χαραγμένα σε πλακίδια από ξύλο κυπαρισσιού. Τέλος ο σκελετός στήριξης της στέγης του Παρθενώνα, ήταν φτιαγμένος από ξύλο κυπαρισσιού.
Το κυπαρίσσι είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένο με το πένθος και συνήθως φυτεύεται και απαντάται στα κοιμητήρια. Ήδη από την αρχαία Ελλάδα ήταν αφιερωμένο στον Πλούτωνα, το θεό του Κάτω κόσμου. Το γιατί το δέντρο αυτό κατέληξε να θεωρείται σύμβολο του πένθους εξηγείται από ένα αρχαίο μύθο που εξηγεί τη δημιουργία του. Σύμφωνα με τον μύθο αυτό ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, που του άρεσε να ασχολείται με το κυνήγι. Ο θεός Απόλλωνας που του έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια του δώρισε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Μια μέρα, ενώ κυνηγούσε, χτύπησε θανάσιμα το αγαπημένο του ελάφι νομίζοντας πως ήταν κάποιο θήραμα. Όταν ο Κυπάρισσος αντιλήφθηκε πως σκότωσε τον πιστό του φίλο θέλησε να αυτοκτονήσει. Ο θεός Απόλλωνας όμως λυπήθηκε τον νεαρό και τον μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο. Ο Κυπάρισσος ζήτησε ως μόνη χάρη τα δάκρυα του να κυλούν για πάντα ως ένδειξη του πένθους και της θλίψης του για τον χαμό του αγαπημένου του φίλου. Το ρετσίνι που κυλάει από το δέντρο συμβολίζει αυτά τα δάκρυα του νεαρού κυνηγού. Από την άλλη η σουβλερή άκρη του συμβολίζει το ακόντιο με το οποίο σκότωσε το ελάφι.
Με αυτό τον μύθο λοιπόν το κυπαρίσσι καθιερώθηκε ως το δέντρο του πένθους. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να κρεμούν κλαδιά κυπαρισσιού στις εξώπορτες τους μετά το θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου ή με αυτά στόλιζαν τα σώματα των νεκρών. Στην αρχαία Αίγυπτο το ξύλο του χρησιμοποιείτο στην κατασκευή φερέτρων.
Η χρήση του κυπαρισσιού για πένθιμο σκοπό διατηρήθηκε και στα χριστιανικά χρόνια. Το κυπαρίσσι αποτελεί το κατεξοχήν δέντρο που φυτεύεται στα κοιμητήρια και στις αυλές των εκκλησιών και των μοναστηριών. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση από το ξύλο του κυπαρισσιού ήταν φτιαγμένος ο σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Χριστός, ενώ μια άλλη άποψη αναφέρει πως το κυπαρίσσι συνδέει τη γη με τον ουρανό και βοηθά τις ψυχές να ανέβουν στα επουράνια.
