Μυρτιά
Ρείκι
Ίσως ο πλέον διαδεδομένος θάμνος στην ελληνική χλωρίδα και σίγουρα ο πλέον ανθεκτικός. Τα παλαιότερα χρόνια χρησιμοποιούσαν κλαδιά σχίνου για να δένουν τα δεμάτια από τα σπαρτά που θέριζαν αλλά και στην καλαθοποιΐα. Ακόμη και τροφή στα ζώα έδιναν το χειμώνα τρυφερά κλαδιά σχίνου.
Ανήκει στην οικογένεια της Πιστακιάς μαζί με το μαστιχόδενδρο και τη φιστικιά. Αναπτύσσονται σε χαμηλά υψόμετρα και σε παραθαλάσσιες περιοχές. Συχνά το σχίνο αποκτά και δενδρώδη μορφή και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 5 μέτρα. Οι καρποί του είναι μικροί, σφαιρικοί με έντονο κόκκινο χρώμα. Ο σχίνος εξαπλώνεται γρήγορα σε όλα τα εδάφη και αποτελεί πρόβλημα για τις καλλιέργειες, καθώς οι ρίζες του είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές και, ακόμα και αν ο θάμνος κοπεί, αυτές ξαναβλαστάνουν πολύ γρήγορα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από μια πυρκαγιά οι ρίζες του σχίνου δεν θέλουν περισσότερες από 30 ημέρες για να βλαστήσουν και πάλι. Η ανθεκτικότητα αυτή κάνει το φυτό πολύτιμο για τη χλωρίδα του νησιού, η οποία κινδυνεύει συχνά από τις πυρκαγιές, αλλά και από την ξηρασία, στην οποία επίσης ο σχίνος δείχνει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα, αν και, σε περίπτωση παρατεταμένης ξηρασίας και ταυτόχρονα έλλειψης υγρασίας από την ατμόσφαιρα και αυτός ακόμη υφίσταται καταστροφικές συνέπειες, σύντομα όμως ανακάμπτει και κάνει όλα τα βουνά, ακόμη και τα πλέον άγονα, να πρασινίζουν.
Μία άγνωστη χρήση των καρπών του σχίνου είναι ότι χρησιμοποιούνται όταν είναι ώριμοι ως συμπλήρωμα στο αλεύρι για να φτιάχνουν ψωμί κυρίως για το άρωμα και τη στυφή τους γεύση.
